-
Próbował różnych sztuczek, ale na nic zdały się te ucieczki, kluczenie, samooszukiwanie się, obietnice ani przebieranie w strój dresiarza. Nałogu nie da się wykiwać, próżna szamotanina nic nie zmienia, tylko odwleka to, co nieuchronne i prędzej czy później każdy musi ulec przepotężnej sile uzależnienia. Kiedy w końcu Stary José osłabł i przysiadł, żeby chwilę odsapnąć, od razu osaczyła go wataha agresywnie nęcących toreb, które przyparły go do ściany wywierając na nim pokusę nie do zniesienia. Nie potrafił stwierdzić czy te rekwizyty istniały naprawdę, czy były to jedynie głodowe omamy, czuł tylko jak pod ich wpływem wielki wir wsysa go coraz głębiej w przepastny dół pełen gorzkich wspomnień: - Kiedyś - powędrował wytartą ścieżką natrętnych myśli ku dawno minionym latom świetności - kiedyś było mu tak dobrze, kiedyś kimś był i bywał regularnie w glamurowych galeriach handlowych i ekskluzywnych salonach wytwornych kurortów Bliskiego i Dalekiego Wschodu, przechadzał się przestronnymi pasażami malli w centrach metropolii Nowego Świata i odwiedzał elitarne butiki przy rozświetlonych bulwarach europejskich stolic. A dzisiaj co, taki upadek i dekadencja, stoczył się na samo dno przez nałóg, który go zrujnował i wypchnął na ulicę, gdzie siedział teraz jak jakiś dziad, a wielorazowe torby z kraciastego ortalionu okrutnie judziły, aby przestał się opierać i szybko zakończył te niepotrzebne cierpienia, sączyły do jego znękanej duszy chronicznego zakupoholika ponętne wizje pobliskiego rynku, gdzie pośród straganów z jarzynami, tanim plastikiem użytkowym i używanym barachłem, mógłby znowu choć na chwilę zapomnieć o tym lumpenświecie i jego troskach, za ostatnie centavos rzucając się bez opamiętania w wir szalonego szopingu.
-
Głowa pijaka, eksponat muzealny.
-
Życie podawało mu same gorzkie pigułki do przełknięcia. Oraz zimne i twarde czopki o ostrych krawędziach.
-
Kobieta wrak człowieka.
-
Zamiast zwiedzać, chodzi i patrzy co by tu ukraść.
