Samotność w sieci

Uznawany za niegroźnego dziwaka i nazywany przez sąsiadów Człowiekiem Pająkiem Octavio to były marynarz, którego mocno zagmatwana przeszłość jest okryta gęstą zasłoną tajemnicy i od której ucieka na dach, gdzie spędza dni śpiąc zamknięty w małej, ciasnej przybudówce bez okien. Wieczorami, kiedy ludzie kładą się spać, Octavio schodzi na ulicę i wędruje po mieście zaglądając do śmietników, na opuszczone place budowy i miejskie nieużytki pełne porzuconych przedmiotów zbierając materiały: drut, kable, sznury, liny i łańcuchy, z których później plecie skomplikowane sieci pokrywające gęstniejącą pajęczyną okoliczne dachy.

Cel jego pracy nie jest jasny, ale nikt nie wnika w mroczne tajemnice jego pajęczego umysłu i nie stara się ustalić czy spodziewając się pościgu Octavio ucieka na dach i próbuje schronić się tam w najeżonej pułapkami twierdzy z kabli i sznurów, czy jego poczynania mają charakter bardziej agresywnego w zamyśle polowania na nieostrożnych intruzów, czy może po prostu czuje się dobrze i bezpiecznie mieszkając pośrodku przytulnej, gęstej plątaniny przewodów. Dwa razy w roku, przed świętami, kiedy pajęczyna jest już zbyt rozległa, przesłania słońce i grozi zarwaniem, wykorzystując moment, w którym Octavio śpi najtwardszym snem sąsiedzi wychodzą w samo południe na dach z maczetami i rytualnie niszczą jego konstrukcję. Kiedy wieczorem Octavio budzi się i widzi pusty dach z resztkami sieci smętnie zwisającymi ze słupów, nie mówi nic, tylko zaczyna pleść od zera nową pajęczynę. Cykl ten, jak to jest powszechnie w przyrodzie przyjęte, powtarza się regularnie, oni niszczą, on przędzie i nie widać w tej powtarzalności ani celu ani przyczyny.